Als mensen je vertellen dat je trouwdag voorbij gaat vliegen, geloof je ze niet. Voordat ik het wist draaide de DJ het laatste liedje, en rende ik weg bij een gesprek op het toilet om nog een laatste dans met mijn echtgenoot te dansen. Daarna gingen de lichten weer aan en was het feest afgelopen.
Voorbij gevlogen
Het was een spectaculaire wervelwind van een dag. En als ik eerlijk ben, denk ik nog steeds terug aan hoe de hele dag nou ook alweer voorbij is gevlogen. Ik ben hele stukken kwijt, en vraag me af waarom ik niet zoveel tijd heb doorgebracht met mijn echtgenoot als dat ik had gewild. In eerste instantie gaf ik diabetes de schuld. Het duurde even voordat ik de spanning (en bijbehorende BG’s) onder controle had.
Toen kwamen de drankjes en toen boluste ik vooral correcties (want als er eenmaal eten aan komt en je handset nergens te bekennen is, dan bolus je achteraf, toch?). Maar, als het puntje bij paaltje komt, heeft mijn T1D eigenlijk helemaal niet zoveel tijd in beslag gnomen. Een paar mensen zeiden dat ik m’n telefoon weg moest leggen terwijl ik boluste of mijn BG’s controleerde. Het was mooi om te zien hoe verrast ze waren om erachter te komen dat dit onderdeel was van mijn diabetesmanagement.
Een zoete speech
Iets wat ik nooit zal vergeten was de speech die mijn moeder gaf. Hierin ze sprak over mijn diabetes en hoeveel positieve dingen het in mijn leven heeft gebracht. Ik keek de kamer in en zag vrienden die ik heb gemaakt dankzij de diabetescommunity. Mijn moeder haar woorden betekenden woorden zo veel voor me. Ik moet bekennen dat ik ook een beetje geschokt was dat ze mijn blog bijhoudt…
Niet alleen de dag waarop we man en vrouw werden
Onze trouwdag was alles wat ik hoopte dat het zou zijn: mensen kletsten, lachten, dansten en vierden feest. De sfeer was vol van liefde en blijdschap. Ik hoop dat iedereen die er was daar een beetje van mee naar huis heeft kunnen nemen. De dag zelf was zoveel meer voor mij en Matt: niet alleen de dag waarop we man en vrouw werden, maar ook de dag waarop we al onze vrienden en familie lieten zien hoe gelukkig we elkaar maken. En hoe toegewijd we zijn en hoe onvoorwaardelijk we van elkaar houden. De weg naar de bruiloft was niet altijd makkelijk. Matt en ik hebben dit samen overwonnen en zijn sterker geworden, elkaar meer gaan waarderen en steeds meer van elkaar gaan houden… En ik had niet gedacht dat dat mogelijk zou zijn.
En dan als laatste woorden, uit mijn speech van de dag zelf:
“Matt, dank je wel dat je met mijn hart omgaat alsof het de eredivisie beker is. Ik beloof je dat ik jouw hart zal koesteren als een goede kop thee.”
Over Niki
Niki is mama van Moomin en verloofde van Matt, en is de regisseur van haar diabetes type 1 sinds 2001. De tijd die ze niet bezig is met haar familie, werkt, of de bruiloft van het jaar aan het plannen is, spendeert ze door te schrijven over haar leven met type 1 diabetes op whatnikididnext.wordpress.com Niki is ook gepassioneerd over onderzoek en goed leven met diabetes.