Wie diabetes heeft, is een lopende voorlichtingsfolder. Zeker als de pompen en sensoren aan je lijf hangen. Of als je midden in treincoupé’s spuit. Mensen zijn nieuwsgierige wezens en je kunt nauwelijks ontkomen aan starende blikken en vragende gezichten.
Ik kan me goed voorstellen dat het hartstikke interessant is. Diabetestechnologie is modern, vernieuwend en soms zelfs hip. Spuiten lijken tegenwoordig meer op uit de kluiten gewassen luxe vulpennen en ik ben ervan overtuigd dat er een tijd komt dat pompen ‘in de mode’ zullen zijn.
Opmerkingen en vooroordelen
Met de zichtbaarheid en moderniteit van alle moderne apparaatjes komen ook meer opmerkingen én vooroordelen kijken. Voor mensen met diabetes is het een échte klassieker: ‘’Hé, mag jij dat wel eten?’’. Zelf geef ik meestal een brave uitleg over koolhydraten en insuline. Stiekem zou ik soms het liefst een beetje opstandig repen chocolade voor iemands neus naar binnen schranzen. Ik vind het ook ronduit irritant als mensen suikervrije gebakjes voor me regelen, want die zijn echt heel smerig.
Injecteren is geen hobby
‘Iieeeeeeks, is dat een naald? Ik zou mezelf echt niet kunnen spuiten hoor!’ – is een andere veelgehoorde klassieker. Ook een beetje irritant, want spuiten is niet bepaald mijn hobby. Ik doe het niet voor de lol, maar de vervelende realiteit is dat ik zonder die spuitjes dood ga, dus het is niet echt alsof ik ervoor gekozen heb. En nee … dat is ook niet zielig, want ik heb een heel leuk en gezellig leven.
More than meets the eye
Juist dóór dat leuke leven wordt het allemaal wel eens onderschat. Mensen denken dat je met diabetes wat spuitjes moet zetten, of dat je een pomp moet dragen, en dat dat alles is. Was het maar zo! Zo’n pomp werkt niet automatisch, en achter spuiten zit een boel denkwerk. Het is een constante afweging die de hele dag doorgaat, en dat is niet leuk. Constante gedachtes aan eten zijn niet leuk, bloedfonteintjes uit je vingers zijn niet leuk, hypo’s en hypers zijn stom, en complicaties zijn nog stommer.
Toch vind ik het belangrijk om te zeggen dat diabetes ook hele positieve kanten heeft. De diabetescommunity is een netwerk van heel veel leuke mensen, waar voor mij hele mooie vriendschappen uit zijn ontstaan. ‘Ziek zijn’ is ook een ervaring an sich die mij geleerd heeft om niet zomaar te oordelen en me te kunnen inleven in een ander. Dat klinkt allemaal net iets te sentimenteel, maar er zit wel een kern van waarheid in. Met diabetes kun je een heel leuk leven hebben. Ondanks naalden, spuiten, gedachtes over eten en apparaatjes aan je lijf.
Over Anne
Ik ben Anne, 19 jaar en studeer gezondheidswetenschappen in het gezellige Maastricht. In 2016 kreeg ik te horen dat ik type 1 diabetes heb en van het begin af aan heb ik daar veel over geschreven. Inmiddels ben ik voorzitter van Stichting ééndiabetes, waarmee we proberen om jongvolwassenen te motiveren tot een zo positief mogelijk leven met type 1. Ik heb meer dan 2 jaar gespoten, en gebruik nu een paar maanden de Kaleido insulinepomp. Naast alle drukke diabetesgerelateerde bezigheden maak ik graag muziek en speel ik volleybal.