Terwijl ik m’n BG-waarde invoer op m’n handset, betrap ik mezelf op een diepe zucht. Een typische ”ik ben diabetes zat” zucht. Suikers weer torenhoog, dorst die de halve stad van waterdruk kan ontzien en frustratie. Waar die hoge suikers nu weer vandaan komen? Ik heb werkelijk geen flauw idee.
Alle koolhydraten zijn goed uitgerekend, netjes een bolus gegeven en m’n infuus zit ook goed. Terwijl ik even later door mijn tijdlijn op Facebook scroll, zie ik ineens allemaal mensen die goede voornemens hebben bedacht. De één schrijft zich in bij de sportschool, de ander wil een berg beklimmen, en iemand die schijnbaar denkt dat de toren van Pisa eetbaar is – en deze graag wil proeven. Ik zal die laatste post maar even negeren, maar die “goede voornemens” wakkeren wel wat aan.
Nooit meer goede voornemens
Ooit heb ik mijzelf voorgenomen nóóit meer goede voornemens te bedenken, want door diabetes liepen vaak dingen in de soep. Was ik niet in de sportschool kilo’s suiker aan het eten om de hypo’s te bestrijden, dan lag ik wel in een hoekje te huilen omdat die koolhydraatarme cake naar karton smaakte. Een nieuwe alvleesklier vragen voor Kerstmis leverde ook al niks op, dus die optie zal ik ook maar weg laten. Maar, héél misschien ben ik gewoon de verkeerde weg ingeslagen om een doel te bedenken voor het nieuwe jaar. Het gaat tenslotte meestal om het verbeteren van slechte gewoontes; dáárom gaan mensen dus naar de sportschool. Niet alleen om te sporten, maar om gezonder te gaan leven. En misschien zijn het juist mensen die gelukkig willen worden door hun dromen na te jagen die de toren van Pisa willen eten.
Zelf ben ik niet echt een dromer, behalve als het op een nieuwe Ultra-HD alvleesklier aankomt. Gelukkig komt Kaleido voor mij hierbij al dicht in de buurt, maar er mist nog iets. Op de één of andere manier blijf ik boos worden op mijzelf als iets in het managen van mijn diabetes niet goed gaat. Helaas herkennen veel anderen met diabetes dit: het gevoel van falen als je suikers slecht zijn. Het gevoel hebben dat je niet genoeg je best doet, ”want anders was dit niet gebeurd”.
Beter-dan-goede voornemens
Misschien zijn sommige goede voornemens gewoon niet passend voor ons, omdat we al 24/7 werken om alles zo goed mogelijk te doen voor goede suikers. Daarom heb ik nu een beter-dan-goed-voornemen: liever zijn voor mijzelf. Met diabetes bestaat falen namelijk niet. Een lichaam is gewoon een enorm onlogisch circuit, gevolgd door hordes aan onbegrijpelijke processen die zomaar een BG-waarde kunnen beïnvloeden.
In plaats van boos worden op mijzelf, ga ik dit jaar trots zijn. Trots op wat ik al heb bereikt, en trots op het door komen van moeilijke dagen. Ook al zitten die suikers maar 20 minuten op een mooie lijn; die 20 minuten heb ik wél gewonnen. En dit geldt voor elk prachtig mens dat vecht met diabetes – je verdient het namelijk om trots te zijn op jezelf, ondanks dat het soms moeilijk is. Want vergeet niet; wij hebben diabetes, diabetes heeft ons niet.
Over Kimberley
Ik ben Kimberley, 23 jaar oud en maak sinds 2005 deel uit van de diabetes type 1 community. Ik heb mijn VMBO diploma kunnen behalen, maar helaas door complicaties niet mijn diploma voor dierenarts assistente. Ondanks mijn problemen met diabetes probeer ik wel het beste uit het leven te halen. Ik heb twee schatten van konijnen en probeer bekendheid over diabetes te verspreiden op sociale media. Ook prikkel ik graag mijn creatieve kant. Sinds 7 maanden ben ik een trotse eigenaresse van de Kaleido; naast dat de pomp mijn hbA1c 62% omlaag heeft gebracht, heeft de steun van de Kaleido community mij ook enorm veel rust en acceptatie gegeven.