Dus na alle voorbereiding – wat betreft diabetes en al het andere – en een laatste spannend moment dankzij de noodzakelijke negatieve COVID-test, begint het avontuur dan eindelijk! En hoe! Ik bedoel, een reis van 22 uur is nooit bepaald een pretje. Stressen om je tassen die ergens tussen een van de vier verschillende vliegvelden kwijt kunnen raken, helpt ook niet. Dan moet je ook nog zelf je eigen tassen verplaatsen op één van die vliegvelden (plus door de douane, de hele mikmak), dat verlaagt het stressniveau ook niet echt. Voeg daaraan alle noodzakelijke vragen, blikken en veiligheidscontroles voor je insulinepomp en GCM toe, en die 22 uur lijken nog langer te duren dan ze zijn. Maar hé, na die vermoeiende uren blijkt alle stress het uiteindelijk waard als je dan eenmaal aankomt waar je wilt zijn.
Voor ons was dat toen we eindelijk in Los Angeles aankwamen met al onze bagage en ik een grote zucht van opluchting kon slaan. Stresskip die ik ben, zag ik al voor me dat we dagen/weken later terug naar LA moesten rijden om onze vertraagde en zoekgeraakte bagage op te gaan halen. Ook stelde ik me voor dat ik door de douane werd tegengehouden om allerlei verschillende redenen, niet in het minst vanwege de grote hoeveelheden aan materialen voor een insulinepomp die niet eens beschikbaar is in de VS. Allemaal overbodige stress. We brachten een nachtje door in LA, haalden onze kampeerbus op en toen deed de tweede uitdaging zich voor: met diabetes type 1 kamperen! Een primeur voor mij.
Het diabetes stukje
Even voor de duidelijkheid: ja, ik hou van luxe. Een bed, een eigen badkamer, lekkere en warme dekens – dat allemaal. Love it. Maar toen ik jonger was ging ik ook elke zomer kamperen en ik was dan ook voorbereid op iets armoedigere omstandigheden, we hadden tenslotte een bus gehuurd en hoefden gelukkig niet om de dag ergens in een of ander gehucht langs de kant van de weg een tent op te zetten. Dat waar ik niet op voorbereid was, had voornamelijk te maken met diabetes… Klaar voor een kort lijstje?
- Nergens in die enorm grote supermarkten glucosetabletten kunnen vinden
- Batterijen van mijn pomp die VEEL sneller leeg raakte dan normaal omdat mijn leverancier een ander soort batterij had geleverd
- Kleinverpakkingen van mijn favoriete hyposnacks zijn onvindbaar. Zoals Skittles. Of eigenlijk wat dan ook in kleine verpakkinkjes die ik makkelijk in mijn wandelrugzak kan stoppen, of die ik naast de autostoel bij me kan houden en voor meer van dat soort dingen
- De onverklaarbare temperatuurschommelingen van de minikoelkast in ons busje. Geen idee op welke temperatuur die stond, maar waarschijnlijk was die meestal wel prima?
- Die verrekte kou, en hoe lang die alles in het busje koud hield (inclusief mijn enige injectieflacon insuline die niet in de koelkast stond). Te koud? Ik hoop het niet
- Geen handige plek om glucose/zoete dingen te bewaren voor nachtelijke hypo’s. Klinkt misschien raar, maar zeker in gebieden waar beren voor komen en je beter geen etenswaren buiten de berendoos (die buiten je busje staat) kunt bewaren, geen glucose voor het grijpen hebben zodat je er niet naar hoeft te zoeken tijdens het hypoën (tenzij je alle waarschuwingen negeert en het wel dichtbij bewaard wanneer je je in berengebied bevindt) is absoluut geen pretje
Tel daar nog een enorme insulineweerstand bij op, waarschijnlijk door een jetlag, ander eten, meer koolhydraten dan normaal i.v.m. het meer wandelen dan normaal, en mijn lichaam en geest hadden het heel die eerste week zo ongeveer een beetje moeilijk met zich aanpassen. Na die week heb ik het meeste van die dingen uitgevogeld… of heb ik ermee leren leven – hoewel ik nog steeds nergens glucosetabletten heb weten te vinden.
Over het algemeen hebben we iets meer dan vier weken gekampeerd in verschillende nationale parken in Californië, Utah en Arizona. En hoewel diabetes het er niet makkelijker op maakte, maakte dit het ook niet veel moeilijker. Hoera voor mij! En dat is maar goed ook want voor het volgende deel van onze reis hebben we besloten nog een maand kamperend door te brengen… Maar daarover later meer!
Over Veerle
Mijn naam is Veerle en ik neem nu even pauze van mijn baan als marketeer in de gezondheidssector om te reizen, te relaxen en de wereld te ontdekken. Momenteel verblijf ik in de VS waar ik veel wandelingen maak, boeken lees, uitslaap en langzaamaan begin met het plannen van het volgende deel van onze reis – hopelijk brengt ons dat naar Canada. Diabetes reist mee met mij en mijn partner en voor Kaleido zal ik schrijven over hoe deze onwelkome reisgenoot zich gedraagt.