Yellow paper boat
10 oktober 2019

Dag van de Geestelijke Gezondheid 2019: deel je verhaal!

Uit onderzoek blijkt dat mensen met diabetes twee keer zoveel kans hebben op een depressie. Volgens sommige studies zouden mensen met diabetes zelfs tot wel vier keer zoveel kans hebben om problemen te krijgen met hun geestelijke gezondheid.

In het voorjaar van 2013 kreeg ik de diagnose type 1 en ik werd geweldig opgevangen door een fantastische nieuwe arts en zijn team. Maar er was niemand die me waarschuwde voor de enorme impact die deze auto-immuunziekte kan hebben op je leven. Niemand vertelde me dat de ziekte niet alleen lichamelijke gevolgen zou hebben, maar ook zijn weerslag zou hebben op mijn geestelijke gezondheid. Niemand zei dat ik het leven door heel andere ogen zou gaan bekijken. En niemand vertelde dat de diagnose pas het begin was en dat ik tegen nog veel meer problemen zou aanlopen.

180 extra beslissingen

Uit een onderzoek van de Stanford University in California uit 2014 dat is gepubliceerd in het vakblad Diabetes Care, blijkt dat mensen met diabetes type 1 elke dag gemiddeld zo’n 180 extra beslissingen nemen. Type 1 is niet alleen maar koolhydraten tellen, je bloedglucosewaarde controleren en insuline spuiten. In je hoofd ben je constant bezig met je behandeling. Je moet alle beschikbare informatie combineren om telkens weer de beste beslissing te nemen en je moet altijd vooruit denken. En dat allemaal om voor jezelf te zorgen op een manier zoals mensen zonder diabetes dat nooit zullen hoeven doen. Niet zo gek dus dat het ook grote gevolgen heeft voor je emotionele en geestelijke gezondheid. Het is belangrijk dat we hier meer over gaan praten! Want door erover te praten, kunnen we gelukkiger worden en een gezonder leven leiden. Daarom deel ik mijn verhaal met jullie…

Hoe het allemaal begon

In 2015, twee jaar nadat ik de diagnose had gekregen, begon ik last te krijgen van depressieve periodes, iets wat ik nooit eerder had gehad. Ik was 24 en was bezig met het afronden van mijn bachelor scriptie. De druk was enorm. Ik moest flink doorwerken om dit grote project af te krijgen, en tegelijkertijd moest ik natuurlijk elke seconde van de dag goed met mijn diabetes om blijven gaan. Maar in plaats van dat ik er de schouders onder zette, voelde ik me superslecht. Ik begreep niet wat er met me aan de hand was.

Elke dag zette ik zorgvuldig een masker op. Ik ging naar de universiteit, besprak mijn scriptie met mijn begeleider, bracht tijd door met vrienden en vriendinnen en deed alsof het prima met me ging. Maar al snel lukte het me nauwelijks nog om uit bed te komen en kon ik alleen nog maar huilen. Ik voelde me waardeloos en moedeloos en raakte enorm gefrustreerd. Ik had heel weinig energie en voelde me vaak angstig. En hoewel ik enorm van eten hou, at ik nauwelijks meer en dronk ik veel te weinig. Het lukte me zelfs niet meer om uit bed te komen om te gaan douchen. Ik voelde me verlamd.

Radeloos

En het lukte me dus ook niet meer om goed om te gaan met mijn diabetes. Ik controleerde mijn BG-waarde nog maar zelden, en als ik insuline spoot, koos ik gewoon een willekeurige dosis, ook al wist ik dat dat supergevaarlijk kon zijn. Ik voelde me opgebrand, overweldigd en vooral heel erg alleen. En het ergste van alles was dat ik niet wist wat ik moest doen om mezelf te helpen. Ik dacht nog steeds dat het vanzelf beter zou worden als ik maar lang genoeg wachtte. Maar mijn nare gevoelens gingen niet weg.

Nadat ik een paar maanden zo had geleefd, stuitte ik op een artikel over diabetes en depressie. Daarna sprak ik iemand die vergelijkbare symptomen had. En toen gebeurde er iets in mijn hoofd waardoor ik eindelijk inzag dat ik er met iemand over moest praten. Ik besefte dat ik professionele hulp nodig had. Ik ging naar een psycholoog en eindelijk kon ik gaan werken aan mijn herstel.

Eindelijk voelde ik me beter

Uiteraard verloopt het herstelproces zelden in een rechte lijn. Maar laatst tijdens een gesprek met mijn psycholoog hebben we teruggeblikt op waar ik vandaan kwam en realiseerde ik me hoeveel ik inmiddels al heb bereikt. Wat is het moeilijk om jezelf soms een schouderklopje te geven! Maar toch deed ik het; ik mag echt trots zijn op mezelf. Het heeft drie jaar gekost om op dit punt te komen en ik kan nu eindelijk zeggen dat ik me beter voel. Depressieve periodes heb ik nog steeds, maar ze komen steeds minder vaak voor en duren ook steeds minder lang.

Ik heb geen wekelijkse therapiesessies meer nodig en ik kan dagelijkse situaties zelf inschatten, me erop voorbereiden en ruimte voor mezelf maken. Ik weet hoe ik mezelf moet beschermen tegen dingen die te veel energie kosten. Ook weet ik hoe ik naar mijn lichaam moet luisteren en hoe ik de alarmsignalen sneller kan herkennen. Ik ben altijd klaar om de strijd met depressieve gevoelens aan te gaan. Ik heb mijn zwaard altijd bij me: ik probeer me zo goed mogelijk bewust te zijn van wat er kan gebeuren, maar ga altijd uit van het positieve.

Deel je verhaal!

In de afgelopen jaren heb ik met veel mensen mogen praten die diabetes hebben en depressief zijn. Sommigen zijn inmiddels goede vrienden geworden. We hebben allemaal het zelfde meegemaakt en dat schept een band. Ik heb de laatste jaren vele blogs geschreven over depressie en diabetes. Ik ben er heel open over en ik heb enorm veel reacties gekregen van mensen die hun eigen verhaal vertelden. Praten over diabetes en depressie helpt. Het helpt om te weten dat ik niet alleen ben, dat er mensen zijn die me begrijpen en die hetzelfde hebben doorgemaakt. Het geeft me de kracht om door te gaan.

Ook onze zorgverleners moeten beter op de hoogte zijn van dit fenomeen en alert zijn op symptomen die erop wijzen dat we het moeilijk hebben. Er is al veel gezegd over dit onderwerp tijdens conferenties over de hele wereld. We kunnen er echter nog veel meer doen en we moeten nog veel meer zorgverleners zien te bereiken. We moeten mensen met diabetes leren hoe ze de alarmsignalen sneller kunnen herkennen, hoe ze zelf om hulp kunnen vragen en hoe ze pro-actief voor hun geestelijke welzijn kunnen zorgen. Het is belangrijk om onze stem laten horen, ondanks het stigma rondom depressie.

Daarom vraag ik jullie: deel ook jouw verhaal met de buitenwereld. Help anderen om aan de bel te trekken en de hulp te vragen die ze nodig hebben. Niemand staat er alleen voor!


Over Tine

Tine woont in Berlijn en is videoproducent en chef-kok. Op haar blog icaneateverything.com vertelt ze over haar leven met diabetes type 1 om meer bewustheid rondom diabetes en geestelijke gezondheid te creëren. Daarnaast deelt ze regelmatig lekkere recepten. Volg haar op Instagram via @saytine.